Hayatımız, kendimizle verdiğimiz mücadelelerle geçti.
Duygularımızı yaşamak yerine duygusallığı seçip marazileştik ya da zayıf görünmekten korkup o duyguları bastırma yoluna gittik. Akıl oyunları oynadık kimi zaman, mantıklı kararlar verdiğimizi zannettik.
Öfkelendiğimiz anlar oldu, bağırdık çağırdık, ama sonrasında hep pişmanlık duyduk veya dişlerimizi sıkıp soğukkanlı, olgun insanı oynadık.
Acı çektiğimiz anlar oldu, gözyaşlarına boğulduk; günler, geceler boyu oradan oraya savrulduk ve sonra avunacak bir şeyler bulduk, acının üzerini örtüp oyalanmaya koyulduk ya da kuvvetli görünmek adına o yaşları içimize akıtıp derinlerde boğulduk.
Direndik…
Mutluluğu sorguladık, mutsuzluğu kurcalardık.
Bizlere, bizi diğer canlılardan ayıran en önemli özelliğimizin düşünmek olduğu öğretildi hep,“İnsan, düşünen varlıktır” dendi, zihnimizin en büyük düşmanımız haline gelebileceği hiç söylenmedi.
Oysa ki...
güneş her zaman ışıklarıyla insanlara aydınlık olmaya ve de umut dağıtmaya devam edecektir.
Hep diyorum ya,
Tanımadığım insanları seviyorum ben.
Tanıtmayın bana kendinizi...
Bilmek istemiyorum kim olduğunuzu, Olduğunuz gibi görürüm ben. Seversem severim, Olmazsa döner giderim...
Ben can diyorum hayatım diyorum,
çarmıhtaki ellerime bir çivide onlar çakıyor...
Sonra acımasızsın diyorlar.
Evet acımasızım,
Siz uyurken ben uyanıktım,
Siz gülerken ben ağlıyordum...
Şimdi bana hayat dersi vermeyin,
O kokuşmuş beyinleriniz ancak size lazım...
Restimi çekmişim en afillisinden hepinize...!
Yanıma aldım kendimi ve yürüdüm ince çizgisinde yolumun. Ortalıkta görünen herkesin adı
yabancı ...