Emel KAYMAK KESEN´in Kaleminden
Serçenin hasreti minicik çimenmiş
Ege´nin rüzgarları alıp götürdüğünde kıştan kalan siyah renklerimi,
Serpiştiren artık kar değil ,papatyalardır
Asıl olan Ay çiçek tarlasındaki sarıdır benim hasretim
Bu öyle bir hasret sarıdır ki,
En değme ressamlar bir ömür boyu yarışırlar da
paletlerinde bulamazlar bu rengi
Çocuk düşleri ile gök kuşağını görmek için.
Gökyüzünü aralar mı insan?
Güneş toplamak için bu kadar mı arsız olur?
Uyandığında ,
İlk defa görüyor gibi heyecanlanır mı
Mor ,pembe,sarı kır çiçeklerine.
Bugün sadece beni mutlu kılmak için..
tüm gayretiyle işaret parmağımın ucuna kadar yürüyor uğur böceği .
Sonra .?
Uçuveriyor birden ?
içimdeki sarı sevinçli küçük çocuğu görmem için..
Bugün kırların sessizliğinde
Yırtılan dalında tomurcuğu ile,
Limon çiçekleri kanatlandı sanki..
En olmadık yerlerden yaralanan yüreğim narin limon çiçeği gibi avuçlarımda şimdi...
Sıcak güneş gülüşleri ile ısıtıyorum onu?
Ve kendimi,
yüreğimden öpüyorum ilk defa?