Yüreğinin büyüklüğü kadar yardım et... 

Susabilmek öyle erdemdir ki... 

Son sözü söyleyen sen olsan da... 

Sadece sen bil ve kendine fısılda.

Bırak seni kim nasıl bilirse bilsin... 

Yüreğince insan ol ve insan olabilmenin erdemini yüreğinde yaşa... 

Bırak kimseler seni bilmesin. 

Asla birilerinin umudunu kırma... 

Belki de sahip oldukları tek şey odur... 

?Keşke? kelimesi yerine ?Bir dahaki sefere? demeyi dene... Yaşlan... Ama paslanma... Bol, bol tebessüm et, gülümse...

Hem maliyeti sıfırdır, hem de değerine paha biçilmez...

Anladım ki: İnsanlar; Susanı korkak. Görmezden geleni aptal. Affetmeyi bileni çantada keklik sanıyorlar. 

Oysa ki; biz istediğimiz kadar hayatımızdalar. ... 

Göz yumduğumuz kadar dürüstler ve sustuğumuz kadar insanlar..! 

Bazen bazı şeyleri söylemeye hakkım var diyorum, ama söylersem karşımdakine haksızlık olacak, susuyorum.

Yine bazen söyleyeceklerimi karşımdakinin duyma ve bilme hakkının var olduğunu görüyorum, ama bu kez bakıyorum benim söylemeye hakkım yok, yine susuyorum. Ancak gördüm ki olgun ruhlar, sözcükler olmadan da duyuyorlar, anlıyorlar, konuşuyorlar ve paylaşıyorlar?

Mutluluk, nedir biliyor musunuz? Umudunu yitirmiş insanlara umut olabilmektir. Sadece kendini değil çevrendekileri de güldürebilmektir. 

Sadece kazanmak değil, kazandığını paylaşabilmektir. Varlığınla başka hayatlara ışık olabilmektir...