Bir bahar sabahı gibi başlıyor her şey… Gökyüzü masmavi, havada süzülen pamuk gibi tüyler geçmişin izlerini fısıldıyor. Yalnız bir ağaç duruyor kaldırım kenarında. Çiçekleriyle suskunluğunu renklendiriyor sanki. Her baharda yeniden doğarken, altında bir zamanlar bekleyenleri, sohbet edenleri hatırlıyor olabilir mi?  Yanında, zamana yenilmiş taş bir duvar yükseliyor. Gövdesinde yılların ağırlığını taşıyor, her çatlağında ayrı bir hikâye gizli. Merdivenler, yokuş yukarı bir geçmişe uzanıyor; belki bir çocukluğa, belki yarım kalmış bir düşe. Her basamak, hatıraların sessiz tanığı gibi. Ayak izleri silinmiş, ama izlenimler hâlâ taze.  Bu merdivenlerden kimler geçti? Belki sabah erken saatlerde işe giden bir baba… Belki elinde çantasıyla okula koşan küçük bir çocuk… Ya da yaz gecelerinde yıldızları izlemeye çıkan bir genç. Şimdi hepsi gitmiş, ama merdiven yerinde. Sessiz, yorgun, ama hâlâ orada.  Bazı yollar geriye dönmez, ama bazı merdivenler hep aynı yere çıkar: kalbimizin unutulmuş köşele