Nisan ayında aldığımız bir haber, sadece bir dostu kaybetmenin değil, Doğubayazıt’ın belleğinden bir sayfanın eksildiğini hissettirdi. Uzun yıllar boyunca gazetecilik yapan, ilçemizin sesini yerelden evrensele taşıyan Nezir Çelik, İzmir’de geçirdiği kalp krizi sonucu aramızdan ayrıldı. Oysa daha çok kısa bir süre önce Doğubayazıt’ta telefonlaşmış, mesajlaşmıştık. Yeni çıkan kitabımı ona iletmek üzereydim. Kitabı, Doğubayazıt’ta karşılıklı sohbet ettiğimiz, kültürden ve halktan konuştuğumuz o buluşmalarımızı anımsayarak, onun en yakın dostlarından yerel basının emektarı ve güçlü isimlerinden Erhan Baydar’a bırakmıştım. Kim bilebilirdi ki, o kitap bu kez bir vedanın sessiz hatırası olacaktı.
Nezir Çelik yalnızca haber yazan bir gazeteci değil, halkın sesini duyan ve duyuran bir hafıza taşıyıcısıydı. Kurduğu Doğubayazıt gazetesiyle tarihi ve kültürel şehrimiz Doğubayazıt’ın nabzını tuttu, sadece olayları değil, halkın duygularını, umutlarını, tepkilerini de aktardı. Dijital çağın başlarında ilçemizin internet haberciliğinde de öncülük yapanlardandı. Haber onun için yalnızca bir meslek değil, aynı zamanda bir sorumluluktu. Bir toplumsal aydınlanma göreviydi.
Ancak bu görev, kolay bir yol değildi. Yerelde gazetecilik yapmak büyük özveri istiyordu. Nezir Bey, maddi olanaksızlıklara, teknik yetersizliklere, zaman zaman maruz kaldığı baskılara rağmen yılmadan gazeteyi çıkarmaya devam etti. Tam 27 yıl boyunca, neredeyse tek başına bir matbaa gibi çalıştı demek abartı olmayacak. Eskiden elle dizilen haberleri, kesilip biçilen fotoğrafları tek tek toparlayarak yayımladığı dönemleri de yaşadı, son dönemde dijital tekniklerin yardımıyla gazeteyi dijital mecraya taşıdığı dönemleri de. Ama hiçbir zaman özünden ve sorumluluğundan ödün vermedi. Bu onun kadim şehrimiz Doğubayazıt’a olan sadakatiydi.
Nezir Bey’in iç dünyasında taşıdığı büyük bir eksiklik, hiç dinmeyen bir sızısı daha vardı: kardeşi Asım Çelik’in yokluğu. 2018 yılında kaybettiği Asım kardeşi, onun hayatının büyük bir parçasıydı. O günden sonra hiçbir zaman tam anlamıyla toparlanamadı. Asım’ın fotoğraflarını yayınlamayı sürdürdü, anısını yaşatmaya devam etti. Her konuşmamızda, her paylaşımında Asım’a dair bir cümle, bir nefes mutlaka vardı. Diyebilirim ki, her nefeste Asım’ı kokluyordu. Kardeşine olan bağlılığı sadece kan bağından değil, ortak yaşam, ortak mücadele ve derin bir sevgi bağındandı. Asım’sız bir hayat onun için hep eksik kaldı.
Bu ağır yüklerle yürüdü ama yılmadı. Sözün ve haberin izini sürmeye devam etti. Her Doğubayazıt ziyaretimde edebiyatı, sanatı, dili konuştuğumuz sohbetlerimizde bana Kürtçe kitap ve yazılarım için “Keşke Türkçe yazsan da herkes okusun.” derdi. Ben de bu dilin yaşaması için Kürtçe yazmanın önemini anlatırdım. Aydın ve yazarların görevleri, kendi toprağı, dili, tarihi ve kültürü için yazmak ve bunun mücadelesini vermek derdim. O da beni her zaman saygıyla dinler, anlayışla karşılar, “Sen haklısın.” derdi. Farklı dillerde de olsa aynı halkın, aynı mücadelenin, aynı hayalin insanlarıydık biz.
Nezir Çelik’in vefatından sonra içimde bir sessizlik oluştu: Peki şimdi ne olacak? Bu gazete susacak mı? Bu ses yankısız mı kalacak? Derken umut verici bir haber aldım. Kızı, babasının yerini devralmış. Doğubayazıt gazetesini yaşatmaya karar vermiş. Bu haber beni derinden sevindirdi. Nezir Çelik’in bıraktığı bayrak yere düşmeden, kızı tarafından onurla taşınıyor şimdi. Bu sadece bir miras devri değil, bir vicdan, bir hafıza, bir mücadele devridir.
Bugün bu yolda, Nezir Bey’in kızıyla omuz omuza yürümek, bizlere de düşen bir vefa borcudur. İnanıyorum ki o genç kadın, babasının bıraktığı yerden mesleği ve sorumluluğu daha ileriye taşıyacak; halkın sesi olmaya, hakikatin izini sürmeye devam edecektir.
Nezir Çelik artık aramızda değil ama onun kurduğu cümleler, tuttuğu notlar, açtığı yollar bizimle.
Doğubayazıt seni unutmayacak, Nezir Çelik.
Habere adanmış bir ömür, kardeşine adanmış bir sadakat, halka adanmış bir vicdan olarak hep hatırlanacaksın.
Seni unutmayacağım.
Kardeşin Nihat.