Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

İki damla yaş değildir ağlamak. Önce hüzünlenmek, sonra düşünmek, hayal etmek? Anıları yaşamak büyük bir özlem içinde...

Hiç bitmez istekleri insanoğlunun. Kendimizi bilir bilmez biran önce büyümeye can atarız. Böylece salmaya başlamış işte köklerimizi hayata. ?Keşke hiç büyümeseydim? demeye başladığımız vakit, çaresizliğimi kabul eder ve devam ederiz yürümeye, büyümeye ağır, ağır, isteksizce.

Kimi zaman bir el iter sırtımızdan usulca, koşarız kimi zaman, Bağlanmak için bir umut ararız, yığınla buluruz. Önce iyi bir okul bitirmek isteriz, ardından iyi bir iş. 

Nice sevgiler gelir geçer hayatımızın orta yerinden, kiminde acı çeker, kiminde çektiririz? Bir eksilip, bir çoğalırız.

Kaybederiz bilmeden, hiç aklımızda yokken kazanırız. Böylece oturur benliğimiz, köklerimiz daha da derinlere iner.
Yalanı hayal, kendi istediğini gerçek yapmaya çalıştığında? Ve sonra, işin aslını, en baştan bildiğin halde sustuğun için en sonunda öğrendiğinde, aptal değilken aptal sanıldığında acıyor canın hiç acımamış kadar. Ama yanlış anlamayın size değil kızgınlığım, kızgınlığım; sizi, yalanlarınızla beraber sevecek kadar sevgimin büyümesine?

Değdimi? tabi ki hayır...

Umutsuz kaldığımız zamanlar da olur elbet. Hayat bu her şey ne zaman hep çok güzel oldu ki... Kolu kanadı kırık kuşlar gibiyim şimdi. Bırak uçmaya, ayaklarımı yere basmaya yok mecalim...

Anlayacağınız bende mevsim hazan, hüzün soluyorum havadan. Köklerimden bir kaçı sarsılmış, kopacak gibiyim yerinden.
Ama güneşin bize sözü var bir gün bizim içinde doğacak elbet umutla bekliyorum.

Olumsuz düşünen insanları duymayın. Onlar kalbinizde ki umutları çalarlar.

Kahrına bu dünyanın bir ömür verdik yetmez mi...