Gel çocuk, kaçalım senle bu elden
Sevgiden eser yok, dostluk kalmadı
Düşündüm, başka şey gelmiyor elden
Bizim halimimizi bilen olmadı

Dal filiz vermiyor, açmıyor güller
Türküyü, hoyratı unutmuş diller
Bana gurbet oldu, doğduğum eller
Ne ana, ne baba, ne yâr kalmadı

Burda mevsim hüzün, yüzler gülmüyor
Hasretin hükmü var, vuslat olmuyor
Ruhumdaki boşluk, dolmak bilmiyor
Akan göz yaşımı kimse silmedi

Gün, güneşle değil gamla doğuyor
Melekler göklerden öfke sağıyor
Çatlamış toprağa, nefret yağıyor 
Dolmayan çilemiz bitmek bilmedi

İbrahim Taşdemir