Bir gün arkadaşım Gürcan KESKİNER bir sohbet esnasında söyle demişti: "Benim bu yaştan sonra 30 yıllık arkadaşım ''Dostum'' olamaz. O yüzden biz dostlarımıza arkadaşlarımıza sımsıkı sarılmamiz gerekiyor." demişti. Bu yazıyı bu sözünden esinlenerek yazdım...
Montaigne:'' Dost iki ayrı bedende yaşayan tek bir ruhtur. '' der. En sevdiğim tanımdır bu.
Kalpten kalbe duyulan hislerin buluşmasıdır dostluk.
Ruhların bir olmasıdır. Kendin için istediğin bütün güzellikleri, onun için de istemektir. Gerektiğinde onu koruyup kollamak gerektiğinde onunla gülüp dans etmektir.
Dostluk güzel kalplerin, iyiliğin, vicdanın, sevginin, şefkatin buluşmasıdır.
Kuantum gerçeğidir dost, benzerin benzerini çekmesidir. Ya çekmezse?! İşte o zaman kocaman bir hayal kırıklığıdır dostluk.
Sen ağlarken telefonuyla oynayan bir dostun varsa, sen dostunla gülmek isterken o televizyonda dizi seyretmeyi tercih ediyorsa, kalabalık içindeki yalnızlıkla tanışır içimizdeki insan. Bencilliğin; akıllılık, nezaketin; aptallık, dost kullanmanın da normal olduğu bir ortamda iyilerin kıymetini bilmek gerek. Manevi zenginliği önemseyen bir dost bulmuşsanız, sizinle saatlerce sohbet eden, ormanda yürüyüş yapan, iyi günde kötü günde yanınızda olana sımsıkı sarılın ona. Emektir dostluk. Size emeğini, zamanını, sevgisini verene sımsıkı sarılın çünkü istiridyenin içindeki inci gibi değerlidir gerçek DOST...
SEVGİLERİMLE