İBRAHİM TAŞDEMİR´in Kaleminden
Ruhumun derininde bir yara var kanıyor
Ne merhem çare olur ne de bir lokman eli
Kalbimi alev sarmış için için yanıyor
Biz ne günah işledik, ve bu neyin bedeli
Gece rüyalarımda bir acı çığlık sesi
Korku dolu gözlerle bir çocuk haykırıyor
Alev gibi yalıyor ateş kokan nefesi
Yeter, ayağa kalkın diyerek yakarıyor
Çilelerle yaşamak kader mi bilmiyorum
Yüz yılların acısı bir gün bitmeyecek mi
Ağlamak nasibim mi, neden hiç gülmüyorum
Üstüme çöken kâbus çekip gitmeyecek mi
Gecenin matemini koynumda tutuyorum
Bütün geceler gebe, mutlaka bir sabaha
Güzel günler düşleyip umutla yatıyorum
Acıyı ve kederi görmeyelim bir daha...