Arif olan anlar...
İnsanı çalışmak yormaz bilakis dinç tutar, işleyen demir misali. Emeğin seni dinlendirir.
Hakkını verdiğin her iş, ödüldür.
Seyrine doyamadığın güzelliğe dönüşür.
İnsanı, insanlar yorar.
Ne mümkün o yorgunluğun geçmesi.
Halden anlamaz, anlattığını dinlemez bazen sustuğunu duymaz insanlar yorar.
Saygını saflıkla karıştırır ifrit eder.
Fedakarlığını ,mecburiyetle karıştırır yıpratır.
Verdiğin değerle kendini bulunmaz lütuf sayar sinirlendirir. Emeğini hiç eder, gözden gönülden düşer anlamaz.
Sözünü tutmaz, saygınlığını siler.
Ve usul usul, gönülden gözden gider .
Tanıdıkça tanımasaydım keşke dedirtir ve tanınmaz hale getirir kendini.
Bilcümle yanlışlar seni yorar onu bitirir.
İnsanı vefasızlık yorar.
Sonra sen insanlığını tercih edersin uzaklaşırsın, o ise kadrini bilemediği sensizliğiyle kendi gibi sahte insanları.
İnsanı vefasızlık yorar.
Yormayın Arif insanları...