Cemal Süreya'nın dediği gibi,
"Şuram'a batan…" diyor şair,
şuram'a batan özlem demeselerdi, bıçak derdim.
Ve ben bugün, tam altı ay altı gün sonra, o bıçağın ne kadar derine saplandığını bir kez daha hissediyorum babam…
Sensizlik çok zor…
Sesini duymadan geçen her sabah biraz eksik,
fotoğraflarda gülümseyen yüzün biraz daha uzak,
ama kalbimdeki yerin her geçen gün daha da ağır.
Sen gittin, ama ardından kalan sessizlik bile seni anlatıyor.
Her köşede, her kelimede, her yazıda sen varsın.
Kalemime güç veren, cümlelerimin içine sızan sensin.
Gazeteyi her elime aldığımda, o mürekkep kokusuyla birlikte
sanki bir anlığına sen geliyorsun yanıma…
Ama sonra, yine sensizliğin soğuk gerçeğiyle baş başa kalıyorum.
Bazen gülümsemek zor geliyor, bazen güçlü görünmek…
Ama bil ki, ben senin kızınım babam.
Senin öğrettiğin gibi dimdik duruyorum.
Yüreğim paramparça olsa da, kalemimi titretmeden yazıyorum.
Altı ay altı gündür sensizim…
Ama senin sevgin, sözlerin, emeğin hâlâ yanımda.
Bana bıraktığın en büyük miras; insan kalabilmek, dürüst yazabilmek ve sevmekten vazgeçmemekti.
Ve ben her gün, her haberin, her cümlenin ucunda
bir "baba" kelimesine daha tutunuyorum…
Sensiz ayakta kalmak çok zor babam,
ama senin izinde yürümek hâlâ en güzel görevim.