Benim hiç erkek kardeşim olmadı.
Ama her defasında Şakıro'dan o şarkıyı dinlediğimde…
"Birayê min" dediğinde…
Sol yanımda bir sızı başlar, içimi usulca delerdi.
O sözler sanki sadece kardeşlikten değil, yitirilen her şeyden, eksik kalan her duygudan, tutulamayan her elden bahsediyordu.
Ve bana hep babamı hatırlatıyordu…
Sanki o şarkı, bir kardeşin ardından değil de, benim içimde hâlâ yaşayan ama yanımda olmayan babama yakılan bir ağıttı.
Babam…
Hem can yoldaşım, hem sırrımın ortağıydı.
Şimdi onun yokluğunda, o ezgiyle bir kez daha sarılıyorum hayaline.
Kimi zaman bir kardeş olur o şarkı, kimi zaman bir baba, kimi zaman da ikisinin birleştiği sessiz bir omuz…
Benim hiç erkek kardeşim olmadı…
Ama o şarkı her çaldığında, ben hem bir kardeşimi, hem de babamı bir kez daha kaybeder gibi oluyorum.
Ve sol yanım hep aynı yerden sızlıyor… (Dengi Çelik)