Sustum?
Ağlamıyorum artık..
Saymadığım kaç zamandır gözlerimden bir damla bile gözyaşı akmıyor. Ne kimseye dair ne de hayata, içimde bir yerlerde gizliyorum onları da, acılarımı gizlediğim gibi.
Zaman sarıyor elbet kanayan yaraları gittikçe acısı azalıyor, ama geçmiyor bir türlü.İnce ince sızlıyor saklı bir yerlerde, dokunulduğunda tekrar başlıyor acımaya.
Bir perde açılıyor önümde, geçmiş zamanlara dair?
Gözlerimi kapatıyorum ve Hayatım boyunca unutmayacağım yaşamasını hiç istemediğim ama maalesef yaşamak zorunda kaldığım acı günler geliyor gözümün önüne ve lanet olsun bize bunu reva görenlere diyorum kendi kendime...
Ya ben zaman´sızım, ya da zaman hiç bir yarama çare olmuyor.Her seferinde bir acımasız insan geliyor yine aynı yaraların kabuğunu koparıyor?
Karşısına çıkan ilk engebeli de ayağı takılınca yere düşüp kalkamayan bir insana tekme atan hangi insan güven telkin edebilir ki?. Parçalanan bir diz de olabilir yola devam etmenin bedeli, buz gibi yüreklerin karşısında dikilmekte olabilir alevden bir kalkan gibi kim bilebilir ki? Hayatın bize sunduğu engeller farklıdır. Tıpkı her insanın birbirinden farklı olması gibi.
Hayat meydan okumaktır aslında başlı başına. Kimi zaman kurallara, kimi zaman zamana hatta kimi zaman en sevdiğin insana. Güç ister hayat,eğer bu dünyada mücadele edecek gücün yoksa zaten hayata bir sıfır yenik başlamışsın demektir. Çünkü mücadele kimi zaman adaleti tanımayan koskoca bir evrenle, kimi zaman da daha zoru olan kendinle...
Unutma eğer dimdik duracak cesaretin yoksa hayat sana asla düşünmen için bir seçenek sunmaz.
Sahte hayatın gerçek yüzüdür insanoğlu...
Kimileri gerçekten sahtedir hayat gibi...
Kimileri gerçekten dost´tur sana can gibi .
Selam olsun can gibi olan tüm dostlarıma...
