Hani insanlar İyiyim derler, yalan.
Seviyorum da derler, o da yalan.
Sanırım o insanlar ayna karşısında çalışıyorlar derslerini.
Suç bizde değil ki,çok iyi yalan söylüyorlar?
Ne yapalım biliyor musunuz?
Gelin şöyle savaşsız, yalansız bir hayat kuralım.
Gitmeler olmasın hiç, herkes herkesi sevsin.
Biri ağladığında ağlayalım hepimiz.
Ya da birinin kahkahasını paylaşıp inletelim etrafı.
Acının yaraların, gitmelerin, gelmelerin olmadığı bir evren.
İnandınız değilmi?
İNANMAYIN....!
Ben de yalan söyledim.
Çünkü sevgi, acıdan başka bir şey getirmiyor. Doğru, geçmişteki acıları uyuşturuyor bir süre, peki ya sonra?...
Daha derin bir acı, daha büyük bir boşluk. Hiç geçmeyecek gibi böyle, en derini gibi. Kapanmaz sandıklarımızdan işte. Hep sanıyoruz ya, geçmez sanıyoruz, kapanmayacak sanıyoruz. Öyle değil o işte! Kapanıyor, zamanla. Uyuşuyor hatırlamıyorsun bir süre sonra. Hatırlasan da gülümsüyorsun hafiften, sonra gözlerin doluyor. Hem ağlayıp hem gülüyorsun.
Garip bir acı.
Geçmez sanıyorsun, geçiyor gibi oluyor.
Sevince iyileşiyorsun sanıyorsun, uyuşuyor. Ama hiç geçmiyor, hep izi kalıyor derinlerinde, tam içinde.
Ve ben, her gece gökyüzüne bakıyorum ne savaşlar vermişim, ne uykusuz günlerim olmuş, ne çok yalnızlığıma boğulmuşum, ne çok sevmişim, nelerden vazgeçmişim?
Ne kadar insan tanımışım, neler yaşamışım ama hiç bitmeyen bir tek kulağımda durmadan çınlayan ağır hakaret dolu sözleriniz.
Karanlıktan da, kimsesizlikten de korkmadım ben. Çünkü hep bildim, tertemiz yüreğimle, vicdanımla kalacak kadar cesur olduğumu?
Vicdan denen bir şey var kimse kötü olamaz sanırdım. Şimdi ise gördüğüm onca kötülükten sonra içimde kalan son insan yanımla iyi kalabilmek için savaş veriyorum.
Kötü biri olmak istemiyorum beni zorlamayın dedim ama dinletemedim.
Kimse kusura bakmasın da bizim de kötü olmak için çok fazla sebebimiz oldu bu hayatta...
