Gözlerim söz dinlemedi akan yaşları kurutamadım..
Her düşen damla söz oldu sanki dilime ve ben yazmaktan usanmadım,
Bazen küstü kağıtlar acılarımın hepsini anlatamadım,bazen de kalem bana baktı ben kaleme,yazma beni dercesine sanki ,
O mürekkebini damlatıyordu ben ise göz yaşımı
Bu defa da kağıtla kavga ediyordum;
Sen ağlıyorsun benim suçum ne diyordu ,
Ve artık son noktaya gelmişçesine, hayattan bezmişçesine,
Kendi halime kendim bile dayanamadım...
Adı üstünde yalan dünya;
Biz neden gerçekmiş gibi üzülürüz, kırılırız yenik düşeriz neden mi?
Çünkü içinde yaşayan bizleriz gerçek olan bizleriz.
Bir kez kırıldı mı insan, bir daha eskisi gibi olamıyor.
O kadar çok kırılıyoruz ki, artık başkalarına yeni bir şans vermekten de çekiniyoruz.
Bazen sadece tek başımıza kalmak isteriz; herkesten uzak bir başımıza, kendi yalnızlığımızla iç içe.
Ama insanlar bencildir, yalnızlığından bile pay isterler.
Ne kadar yalnız kalmak istersen iste, bir şekilde o yalnızlığın içine de girmek isterler.
Oysa bilmezler ki, insan yalnız kaldığı kadar kendisidir.
İnsan sadece yalnızken başını kaldırıp göğe bakmayı akıl eder...
Sığındığımız insanların, sakınmamız gereken insanlara dönüşmesi, ne acı...
Ağlamayan ya da acı çekmeyen hiç bir insan yoktur. Acıyı öğreneceksiniz, ama vazgeçmeyeceksiniz. Sizi çok acıtan acılar bir gün bitecek ve onlardan çok şey öğrenmiş olacaksınız.
Acılar elbet bitecek, siz yıkılmamayı bilin! Yıkılırsanız daha da yığılırsınız.
Ah insanlar, kocaman karada hapsolmuş, kabuğunda huzuru bulmuş insanlar.
Ama bitecek ve ardından kederlerden süzülmeye alışmış gülümseyişimiz eşliğinde ?ne günlerdi o günler? diyeceğiz belki de.
Ama sizi çok acıtanları asla unutmayın.!
Mutlu olmanız çevrenizdeki insanların karakterlerine bağlı ise hesap açık mutsuz olursunuz...
